Εσύ, ο εαυτός σου και ο εαυτούλης σου...

Και σας ρωτάω... Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να γυρίζεις σπίτι μετά από μία ωραία καλοκαιρινή έξοδο, να βάλεις τις πυτζάμες σου, jazz να παίζει στο δίπλα δωμάτιο και να ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου παρέα με gin+tonic?

Και απαντάω... Ναι, υπάρχει! Να έχεις καλή παρέα. Και σαφώς δεν εννοώ τον κολλητό/-ή σου. Εγώ όμως δυστυχώς δεν έχω. Γι’αυτό γράφω. Γράφω σε εσάς, σε εμένα. Ούτε που ξέρω. Η αλήθεια είναι το να βρεις καλή παρέα τη σήμερον ημέρα δε είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Γιατί όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πεισματάριδες γινόμαστε. Τόσο πιο προσκλημένοι στο εγώ μας, που δεν αφήνουμε περιθώρια για τους άλλους. Βλέπετε όταν ήμασταν ακόμα έφηβοι δε μας ένοιαζε. Απλά χανόμασταν στη στιγμή. Που αυτά τώρα...

Γίναμε όλοι σοβαροί. Με φιλοδοξίες. Η επιθημία για δοκιμή έχει χαθεί στο βάθος των αναμνήσεων. Φοβόμαστε μη πληγωθούμε, πονέσουμε, χαρούμε, απολαύσουμε. Φοβόμαστε μη ζήσουσε τα ίδια, μην αφήνοντας πράγματα να συμβούν. Φοβόμαστε μήπως κάποια συναισθήματα αποκτήσουν σημασία.

Όλοι κάνουν το νουμερό τους. Και καλά κάνουν. Ξέρετε όμως πότε κάτι τέτοιο μας ενοχλεί? Όταν δε κάνουμε κι εμείς το δικό μας. Όταν νιώθουμε άχρηστοι. Όταν αντιδράμε σαν κάποιους γραφικούς ηλικιωμένους που τα βάζουν με τα πιτσιρίκια της γειτονιάς επειδή παίζουν. Και τότε βγαίνει στην επιφάνεια πικρία, χολή.

Δεν είναι λύση η αποχή... Ποτέ δεν ήταν.

Βέβαια πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Θυμάμαι κάποτε που είχα διαβάσει κάτι που μου έχει μείνει. “Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε. Πιάσαμε το συρματόπλεγμα της ζωής και γεμίσαμε τα μάτια μας πληγές”.

Η ώρα είναι περασμένη. Καλό σας ύπνο... Αύριο είναι μια καινούργια μέρα για να προσπαθήσουμε τα πάντα! Όνειρα γλυκά...

Featured Song: Tom Jones | Help Yourself