Σήμερα πήρα την απόφαση ότι θέλω να αφήσω μία από τις μεγαλύτερες αγάπες μου. Αγαπιόμαστε πάνω από πέντε χρόνια αλλά πιστεύω ότι θα είναι για το καλό μας. Είναι δύσκολο, κυρίως για μένα καθότι έχω εθιστεί. Τώρα βέβαια δε λέω πως δε θέλω να τη ξαναδω μπροστά μου αλλά ξέρετε... δε πάει άλλο. Με αγχώνει, μου τρώει τα σωθικά, δε μ'αφήνει να αναπνεύσω. Ίσως να την επισκέπτομαι σπάνια. Κάποια βράδια με ωραίο ουρανό και ένα ποτήρι κονιάκ στο χέρι. Μόνο όμως για εκείνες τις βραδιές. Αν βέβαια δεν έχει χάσει αυτή τη γεύση στο στόμα. Ναι, μ'αρέσει το κάπνισμα αλλά με χαλάει. Είναι απολαυστικότατο και ύπουλο. Έχει ωραία αίσθηση αλλά μου κάνει κακό. Σε όλους μας κάνει. Έτσι λοιπόν με όλη τη δραματικότητα που αρμόζει σε μία περίσταση παρόμοια με χωρισμό. Πήρα και πέταξα ότι μου το θυμίζει στα σκουπίδια. Σπίρτα, καπνό, φιλτράκια, χαρτάκια. Έκρυψα την παλιά μου καπνοθήκη, όπως επίσης και το zippo. Έπλεινα τα τασάκια και τα έβαλα στο ντουλάπι μακριά από το γραφείο του υπολογιστή. Για να δούμε...Ε, εντάξει θα κάνω καμιά τράκα που και που.
Featured Song: Sam Brown | Stop
2 σχόλια:
Ωραια το έγραψες. Εμενα μου πηρε πανω από τα διπλα χρονια για να καταλαβω όλα αυτά που λες. Ναι είναι πολύ υπουλο… Σε μαχαιρωνει πισωπλατα. Αν θες ακου μια συμβουλη: Μην κανεις ουτε τρακα..
ωραία αυτά
αλλά αυτήν την εποχή πια όλοι αρχίσαμε πάλι το τσιγάρο
δύσκολοι καιροί...
αναρωτιέμαι αν θα δεις ποτέ αυτό το σχόλιο.
Δημοσίευση σχολίου