9 Songs: Εννιά τραγούδια θα σου πω, για να διαλέξεις το σκοπό, ενώ κάνουμε sex...

Να πω καταρχήν ότι εν γένει μου αρέσουν οι ταινίες αυτού του τύπου που έχουν μία ωμότητα και αμεσότητα. Και οι βρετανοί είναι καλοί σ'αυτό...

Μπαίνω που λέτε στο Videoclub τις προάλλες και πέφτει το μάτι μου στο εξώφυλλο ενός DVD που γράφει πάνω κάτι για Black Rebel Motorcycle Club, Franz Ferdinand, Elbow, Primal Scream, Super Furry Animals κτλ. Εδώ είμαστε, σκέφτομαι. Ας το πάρω...

Το story είναι πολύ απλό. Παρουσιάζει τη σαρκική σχέση μεταξύ μίας 21-χρονης αμερικανίδας και ενός βρετανού γεωλόγου που ασχολείται με δείγματα από πάγους της Ανταρκτικής. Γνωρίζονται σε κάποιο live στο Brixton Academy με μουσική υπόκρουση των Black Rebel Motorcycle Club. Η σχέση τους συνεχίζεται με πολύ sex, μερικές γραμμές κόκα και συναυλίες έως τα χριστούγεννα που η πιτσιρίκα την κάνει για την Αμερική. Αυτό. Κατά βάση πολύ sex και μουσική...

Σκηνοθέτης είναι ο Michael Winterbottom. Στο παρελθόν έχει σκηνοθετήσει το 24-hour Party People, το Welcome To Sarajevo και το In This World (όχι, δεν τις έχω δει όλες). Το θέμα εδώ είναι τι θέλει να μας πει. Γιατί απ'ότι έχω καταλάβει, όλοι αυτή την απορία έχουν. Πολλοί την χαρακτήρησαν (μέσα σ'αυτούς κι εγώ σε πρώτη φάση) ότι είναι πορνό με ωραίο soundtrack. Να λοιπόν τι έμεινε σ'εμένα...

Για τους μουσικόφιλους, ασχέτως το σενάριο, το μουσικό χαλί είναι καλό. Θα μείνουν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι. Και πως αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα όταν με το πέρας της ταινίας θα έχουν δει: Black Rebel Motorcycle Club, Franz Ferdinand, Elbow, Primal Scream, Super Furry Animals, Dandy Warholes, Von Bondies.

Η αποψή μου είναι πως το οτιδήποτε πρέπει να κρίνεται με βάση αυτό που προσπαθεί να πετύχει αυτός που το δημιούργησε και όχι με βάση αυτό που θέλουμε εμείς να δούμε, να ακούσουμε ή να διαβάσουμε... Τι ήθελε λοιπόν να μας πει ο Winterbottom? Προφανώς να μας μιλήσει για το sex. Και ρωτώ όλους εμάς που βιαστήκαμε να την κράξουμε. Τι ακριβώς περιμέναμε να δούμε? Μήπως ένα αφιέρωμα στα αγαπημένα μας συγκροτήματα? Αν ναι, τότε κακώς πήραμε να τη δούμε.
Καταλήγει όμως κάπου? Δε θα τό'λεγα. Ούτε πιστεύω ότι θα σου δώσει κάτι καινούργιο. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν ήταν μέσα στους στόχους της ταινίας. Είναι περισσότερο μία δήλωση προς το χώρο του κινηματογράφου παρά μία ταινία που βλέποντάς την θα αλλάξει κάτι στη ψυχοσύνθεσή ή τη διάθεσή σου. Γιατί το λέω αυτό? Γιατί είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι κρίθηκε ακατάλληλη και λογοκρίθηκε αρκετά αυστηρά τη στιγμή που δε συμβαίνει το ίδιο με τις άπειρες ταινίες βίας. Προφανώς το sex είναι πιο ακατάλληλο απ'ότι η βία! Σ'αυτό τον τομέα λοιπόν η ταινία είπε πολλά. Πάρα πολλά...

Τα ωραία σημεία της ταινίας, πέρα από τη μουσική, είναι οι μεταφορές μεταξύ του τοπίου της Ανταρκτικής και του sex. "Claustrophobia and agoraphobia in the same place - like two people in a bed". Γενικώς αυτές οι αντιπαραθέσεις είναι αρκετά πετυχημένες.

Να τη δω δηλαδή ή όχι? Αν έχετε φάει πρόσφατα και δε γουστάρετε να βλέπετε άλλους να κάνουν sex τότε όχι μη τη δείτε. Διαφορετικά δείτε τη...