Μουσική: Να συνεχίσω να την ακούω ή μήπως να τα παρατήσω?

Ναι, στη ζωή περνάμε φάσεις. Πες το εφηβεία, πες το ενηλικίωση, πες το ωρίμανση, πες το όπως θες. Κατά τη διάρκεια αυτών των φάσεων λοιπόν ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά θέματα, απόψεις, ιδέες, τρόπους ζωής. Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν είναι και η μουσική. Εκεί βλέπεις πόσα απίδια αντέχει ο σάκος. Κατά βάση παρατηρεί κανείς τρεις συμπεριφορές. (1) Παλιπαιδισμός: 40 χρονών μαντράχαλοι χτυπιούνται σα τα χταπόδια στη συναυλία των "ΌλαΤαΣπάμε" όπου μέσος όρος ηλικίας είναι 18. Διακατέχονται από υπερβάλλων ζήλο για τη μουσική που γούσταραν πιτσιρικάδες. Μη θέλοντας να Την προδόσουν (την εποχή που όλοι οι κάποτε σκληροπυρηνικοί φίλοι του το γύρισαν στα σκυλο-σουξεδάκια για να βρίσκουν γκομενάκια), ορκίστηκαν αιώνια πίστη στο αληθινό rock. (2) Ξεπούλημα: όλοι οι κάποτε σκληροπυρηνικοί που το γύρισαν στα σκυλο-σουξεδάκια για να βρίσκουν γκομενάκια, αρνούμενοι πεισματικά ότι κάποτε απέφευγαν τις Βισσο-Βανδήδες όπως ο διάολος το λιβάνι, και ότι έκραζαν τους σκυλάδες όπως ο κόκορας το ξημέρωμα. Επίσης αρνούνται το γεγονός ότι κάθε πρωΐ έκαναν τρεις υποκλήσεις μπροστά στην αφίσα του αγαπημένου τους συγκροτήματος φωνάζοντας: "Θεοί! Θεοί! Θεοί!". (3) Some age, others mature: Αυτοί που πλέον ακούνε jazz, δημοτικά ή ρεμπέτικα.

Πριν λοιπόν απαντήσετε στην κρίσιμη ερώτηση: "Να συνεχίσω να ακούω μουσική ή μήπως να τα παρατήσω?" πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει πλέον κάτι αξιόλογο εκεί έξω, ας δούμε τα πράγματα από την αρχή με ηρεμία... Αξίζει να επενδύσουμε συναισθηματικά στη μουσική?

Η τέχνη αντικατοπτρίζει το κλίμα της εκάστοτε εποχής. Αυτό είναι γνωστό. Πως περιμένετε λοιπόν σε μία εποχή που επικρατεί το εποχιακό και το αναλώσιμο να βρεις μουσική που θα αντέξει στο χρόνο; Καλώς ή κακώς, η τέχνη εκφράζεται πιο εύκολα και αβίαστα μέσα από άσχημες συνθήκες (βλ. πόνο, φτώχια, πόλεμο κτλ.). Έτσι και η rock, και το ρεμπέτικο και άλλα... Σήμερα σε επίπεδο βιοτικού επιπέδου είμαστε σε πολύ καλύτερη μοίρα απ' ότι στο παρελθόν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι πια τόσο ευδιάκριτο τι είναι καλό και τι κακό, τι σωστό και τι λάθος. Γι'αυτό έχουμε γεμίσει ντεμπούτα συγκροτημάτων από τους οποίους δε ξανακούμε νέα, ή τουλάχιστον ενδιαφέροντα νέα. Συγκροτήματα που έρχονται και φεύγουν πιο γρήγορα και από τους ντελιβεράδες, σκηνές που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν πιο γρήγορα και από βάρκα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Και να σας πω κάτι? Δε με πειράζει καθόλου... Όπως επίσης θα έπρεπε να μην πειραζει ούτε εσάς. Τι κι αν το Electroclash ήταν μια φούσκα που έσκασε? Το Emerge των Fischerspooner είναι από τα καλύτερα electropop τραγούδια που έχω ακούσει. Τι κι αν πάει καιρός που έχουμε να ακούσουμε νέα από τους Zutons? Η σκηνή του Liverpool έκανε πάλι το καλό. Εμένα αυτά μου αρκούν. Εσάς?

Κι αν όντος η μουσική περνάει κρίση, ποιος φταίει? Η άτιμη η κοινωνία, ή η μουσική βιομηχανία? Ή μήπως λίγο και από τα δύο? Στο χώρο της μουσικής, το τέρας "Μουσική Βιομηχανία" είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Οι συνέπειες γνωστές σε όλους τους μουσικόφιλους. Κι όμως κάτι έχει αρχίσει να φαίνεται στον ορίζοντα. Δισκογραφικές μεγαθήρια την έχουν ακούσει, ενώ παράλληλα όλο και περισσότερες μικρές ανεξάρτητες εταιρίες έρχονται στο προσκήνιο. Μεγάλες αλλαγές στη διάθεση της μουσικής έχει φέρει η τεχνολογία και η εξάπλωση του διαδικτύου. Σύγχρονο μήλο της έριδος μεταξύ των χρηστών διαδικτύου που ανταλλάσσουν "παράνομα" μουσική και των εταιριών είναι η τιμές. Εννοείται ότι ιδέες τύπου: η μουσική είναι αγαθό το οποίο ανήκει σε όλους (και άρα δωρεάν) είναι πολύ ρομαντικές για να είναι αληθινές, οπότε παραμένουν ουτοπικές. Στο κάτω κάτω, ανέκαθεν πληρώνωνταν οι καλλιτέχνες.

Το ομολογώ λοιπόν! Είμαι από αυτούς που έχουν το μικρόβιο του θέλω να το έχω! Πάω λοιπόν κάθε τόσο και τα σκάω, έχοντας μαζέψει περι των 190 αυθεντικών cd. Με ένα μέσο όρο των 18€ ανά cd... Βρείτε το μόνοι σας. Και ρωτάω εγώ? Γιατί να πάω να γίνω κλεπταποδόχος ρε μεγάλε, εγώ που θέλω να το πάρω το γ*μημένο το cd, αν μου έχεις καλές τιμές? Χαζός είμαι να πάρω το αμφιβόλου ποιότητας cd από τη μαύρη αγορά αν μπορώ να πάρω το αυθεντικό με κάτι παραπάνω? Θα έχω και το βιβλιαράκι μου και τα έτσι μου και τα αλλιώς μου... Άσε που, όπως και να έχει το πράμα τα εικοσι-κάτι ευρώ για καινούργιο δισκάκι είναι αδικαιολόγητα.

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε τόσο καλύτερα θα το εκμεταλλευτούμε. Υπάρχει τόση μουσική πλέον που χάνεται κανείς μέσα στους άπειρους τίτλους και ονόματα που ξεπηδούν καθημερινά από κάθε άκρη του πλανήτη. Αυτό είναι καλό, ονομάζεται ποικιλία. Συνεπάγεται όμως ταυτόχρονα με περισσότερο κόπο εκ μέρους μας στην αναζήτηση της μουσικής που επιθυμούμε. Είμαι σίγουρος ότι η μουσική που θέλετε να ακούσετε βρίσκεται κάπου εκεί έξω. Μη το βάζετε κάτω λοιπόν και είμαι σίγουρος ότι θα τη βρείτε. Εγω τη βρήκα!