Here come The Brits!

Μιλάω φυσικά για ετήσια Βρετανικά Βραβεία Μουσικής. Ανακοινώθηκαν οι φετινές υποψηφιότητες. Διάβαζα προ ολίγου ένα άρθρο που είχα γράψει πέρυσι για το φοιτητικό μας περιοδικό εδώ στη Σάμο, το ΧώροςΖΗΝ. Δε θα κάνω copy-paste όλο το κείμενο, απλά θα θυμίσω τους περσινούς καλλιτέχνες που βραβεύθηκαν για το 2005:

BRITs25 - The Best Song Award: Robbie Williams - Angels
British Breakthrough Act: Keane
British Rock Act: Franz Ferdinand
International Breakthrough Act: Scissor Sisters
British Live Act: Muse
British Single: Will Young Your Game
Pop Act: McFly
International Female Solo Artist: Gwen Stefani
International Male Solo Artist: Eminem
British Male Solo Artist: The Streets
British Female Solo Artist: Joss Stone
British Urban Act: Joss Stone
International Group: Scissor Sisters
British Group: Franz Ferdinand
International Album: Scissor Sisters Scissor Sisters
British Album: Keane Hopes and Fears
Outstanding Contribution to music: Sir Bob Geldof

Οι φετινές υποψηφιότητες, λοιπόν, πάνε κάπως έτσι:

British Male Solo Artist
* Antony and the Johnsons Rough Trade / Sanctuary
* Ian Brown Fiction / Universal
* James Blunt Atlantic / Warner Music
* Robbie Williams Chrysalis / EMI Music
* Will Young S / Sony BMG Music
Θα όφειλε να είναι ο Antony and the Johnsons αλλά είναι τόσο μ*λ*κες που θα βγάλουν τον James Blunt!

British Female Solo Artist
* Charlotte Church Sony BMG / Sony BMG Music
* Kate Bush EMI / EMI Music
* Katie Melua Dramatico / Dramatico
* KT Tunstall Relentless / EMI Music
* Natasha Bedingfield Phonogenic / Sony BMG Music
Kate Bush ασυζητητί!

British Group
* Coldplay Parlophone / EMI Music
* Franz Ferdinand Domino Recordings / Domino Recordings
* Gorillaz Parlophone / EMI Music
* Hard-Fi Necessary / Atlantic / Warner Music
* Kaiser Chiefs B Unique / Polydor / Universal
Το ότι οι Coldplay είναι το εθνικό group της Αγγλίας το γνωρίζουμε. Είναι όπως λέμε εδώ στο Ελλάδα ότι η Βουγιουκλάκη ήταν η εθνική μας star, ή όπως λένε κάποιοι άλλοι ότι ο Νταλάρας είναι ο εθνικός τραγουδιστής (δε ******* ρε ******* να κάνεις καριέρα!).

MasterCard British Album
* Coldplay X & Y Parlophone / EMI Music
* Gorillaz Demon Days Parlophone / EMI Music
* James Blunt Back To Bedlam Atlantic / Warner Music
* Kaiser Chiefs Employment B Unique / Polydor / Universal
* Kate Bush Aerial EMI / EMI Music
Θα έλεγα αλλά δε καταλαβαίνω με βάση τι θα βραβευθεί ο καλλιτέχνης. Μήπως πόσα ψώνια έκανε με MasterCard?!? Τι μ*λ*κίες είναι αυτές! Γ*μώ το marketing μου γ*μώ!

British Single
Winner chosen by UK Commercial Radio listeners
* Coldplay Speed Of Sound Parlophone / EMI Music
* James Blunt You’re Beautiful Atlantic / Warner Music
* Shayne Ward That’s My Goal Syco Music / Sony BMG Music
* Sugababes Push The Button Island / Universal Music
* Tony Christie ft Peter Kay (Is This The Way To) Amarillo UMTV / Universal Music
Δύσκολο αυτό. Είμαι περίεργος να δω αν οι Βρετανοί θα προδώσουν τους Coldplay για τον ρομαντικό James Blunt.

British Breakthrough Act
Winner chosen by Radio 1 listeners
* Arctic Monkeys Domino Recordings / Domino Recordings
* James Blunt Atlantic / Warner Music
* Kaiser Chiefs B Unique / Polydor / Universal
* KT Tunstall Relentless / EMI Music
* Magic Numbers Heavenly / EMI Music
Arctic Monkeys! Arctic Monkeys! Arctic Monkeys! Άντε Kaiser Chiefs.

British Urban Act
Winner chosen by MTV:Base viewers
* Craig David Warner Brothers / Warner Music
* Dizzee Rascal XL Recordings / Beggars Group
* Kano 679 Recordings / Warner Music
* Lemar Sony Music / Sony BMG Music
* Ms Dynamite Polydor / Universal Music
Χέστηκ*...

British Rock Act
Winner chosen by Kerrang! TV viewers
* Franz Ferdinand Domino Recordings / Domino Recordings
* Hard-Fi Necessary / Atlantic / Warner Music
* Kaiser Chiefs B Unique / Polydor / Universal
* Kasabian RCA / Sony BMG Music
* Oasis Big Brother / Sony BMG Music
...? Όλοι μήπως? Γιατί όχι? Όλοι καλοί είναι βρε...!

British Live Act
Nominees chosen by a panel of experts in association with The Live Music Forum. Winner chosen by Radio 2 listeners
* Coldplay Parlophone / EMI Music
* Kaiser Chiefs B Unique / Polydor / Universal
* Franz Ferdinand Domino Recordings / Domino Recordings
* KT Tunstall Relentless / EMI Music
* Oasis Big Brother / Sony BMG Music
Μακάρι να'ξερα! Θα σήμαινε ότι θα είχα παρακολουθήσει πάμπολες συναυλίες... Ουίιιι

Pop Act
Winner chosen by CD:UK viewers, readers of The Sun Bizarre column, and customers of O2 and Motorola
* James Blunt Atlantic / Warner Music
* Katie Melua Dramatico / Dramatico
* Kelly Clarkson RCA / Sony BMG Music
* Madonna Maverick / Warner Music
* Westlife S / BMG / Sony BMG Music
Για James Blunt το κόβω...

International Male Solo Artist
* Beck Interscope / Universal Music
* Bruce Springsteen Columbia / Sony BMG Music
* Jack Johnson Island / Universal Music
* John Legend Columbia / Sony BMG Music
* Kanye West Roc-A-Fella / Mercury / Universal Music
Εμένα μ'αρέσει ο Jack Johnson πάντως και όχι ο Kanye West. Το ξέρω ότι μπορεί να ακούγομαι οπισθοδρομικός αλλά όλα αυτά τα "yo bro'! what's up in da hood?" δε μπορώ να τα αφομοιώσω ακόμα...

International Female Solo Artist
* Björk One Little Indian / One Little Indian
* Kelly Clarkson RCA / Sony BMG Music
* Madonna Maverick / Warner Music
* Mariah Carey Def Jam / Island / Universal Music
* Missy Elliot Atlantic / Warner Music
Θα πω στη τύχη: Missy Elliot.

International Group
* Arcade Fire Rough Trade / Sanctuary
* Black Eyed Peas A&M / Universal Music
* Green Day Reprise / Warner Music
* U2 Island / Universal Music
* White Stripes XL Recordings / Beggars Group
Λοιπόν, με σειρά προτεραιότητας: Green Day, Arcade Fire, U2, White Stripes. Ξέχασα κανένα? Το ξέρω!

International Album
* Arcade Fire Funeral Rough Trade / Sanctuary
* Green Day American Idiot Reprise / Warner Music
* Kanye West Late Registration Roc-A-Fella / Mercury / Universal Music
* Madonna Confessions On A Dancefloor Maverick / Warner Music
* U2 How to Dismantle An Atomic Bomb Island / Universal Music
Είναι αυτό που λένε μη βγάλεις άλμπουμ την ίδια χρονιά με τη Madonna... (το Funeral και το American Idiot το 2004 δε κυκλοφόρησαν? μετράνε?)

International Breakthrough Act
* Arcade Fire Rough Trade / Sanctuary
* Daniel Powter Warner Brothers / Warner Music
* Jack Johnson Island / Universal Music
* John Legend Columbia / Sony BMG Music
* Pussycat Dolls A&M/ Universal Music
Arcade Fire! Pleeeeeease!

Outstanding Contribution to music
* Paul Weller V2 / V2
Ουδέν σχόλιον! Θα χαρεί κι ο κολλητούλης!

High Fidelity: Τα ωραία πράματα δε χρειάζονται πολλά λόγια...

Τι σημαίνει αλήθεια High Fidelity? Θα αναρωτιέστε...

Ο όρος High Fidelity μπορεί να μην σας είναι οικείος. Ο όρος Hi-Fi όμως..? Σωστά από εκεί προέρχεται. Στην ουσία σημαίνει η ηλεκτρονική αναπαραγωγή του ήχου με την ελάχιστη δυνατή στρεβλότητα. Αντίστοιχα, ο όρος Hi-Fi χρησιμοποιείται για τον εξοπλισμό ο οποίος αναπαράγει ηλεκτρονικά τον ήχο μίας ηχογράφησης με την ελάχιστη δυνατή στρεβλότητα. Εγώ όμως θέλω να μιλήσω για την ταινία... Χωρίς να πω πολλά όμως (θα μπορούσα να μιλάω για ώρες και να τη σχολιάσω γραμμή προς γραμμή), γιατί τη σέβομαι ιδιαίτερα... Γιατί μιλάει από μόνη της.
Τα παρακάτω τα λέω με όλη τους τη σημασία και τη φόρτηση που μου δημιουργούν: "Είναι η αγαπημένη μου. Ταυτίζομαι απόλυτα. Έχει εκπληκτικό soundtrack. Είναι η μόνη που με συγκινεί ακόμα. Περιγράφει τον κόσμο μέσα στον οποίο θα ήθελα να ζήσω...". Έτσι απλά.

Όποιος γουστάρει αυτή τη μοναδική ταινία, τον πάω...

9 Songs: Εννιά τραγούδια θα σου πω, για να διαλέξεις το σκοπό, ενώ κάνουμε sex...

Να πω καταρχήν ότι εν γένει μου αρέσουν οι ταινίες αυτού του τύπου που έχουν μία ωμότητα και αμεσότητα. Και οι βρετανοί είναι καλοί σ'αυτό...

Μπαίνω που λέτε στο Videoclub τις προάλλες και πέφτει το μάτι μου στο εξώφυλλο ενός DVD που γράφει πάνω κάτι για Black Rebel Motorcycle Club, Franz Ferdinand, Elbow, Primal Scream, Super Furry Animals κτλ. Εδώ είμαστε, σκέφτομαι. Ας το πάρω...

Το story είναι πολύ απλό. Παρουσιάζει τη σαρκική σχέση μεταξύ μίας 21-χρονης αμερικανίδας και ενός βρετανού γεωλόγου που ασχολείται με δείγματα από πάγους της Ανταρκτικής. Γνωρίζονται σε κάποιο live στο Brixton Academy με μουσική υπόκρουση των Black Rebel Motorcycle Club. Η σχέση τους συνεχίζεται με πολύ sex, μερικές γραμμές κόκα και συναυλίες έως τα χριστούγεννα που η πιτσιρίκα την κάνει για την Αμερική. Αυτό. Κατά βάση πολύ sex και μουσική...

Σκηνοθέτης είναι ο Michael Winterbottom. Στο παρελθόν έχει σκηνοθετήσει το 24-hour Party People, το Welcome To Sarajevo και το In This World (όχι, δεν τις έχω δει όλες). Το θέμα εδώ είναι τι θέλει να μας πει. Γιατί απ'ότι έχω καταλάβει, όλοι αυτή την απορία έχουν. Πολλοί την χαρακτήρησαν (μέσα σ'αυτούς κι εγώ σε πρώτη φάση) ότι είναι πορνό με ωραίο soundtrack. Να λοιπόν τι έμεινε σ'εμένα...

Για τους μουσικόφιλους, ασχέτως το σενάριο, το μουσικό χαλί είναι καλό. Θα μείνουν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι. Και πως αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα όταν με το πέρας της ταινίας θα έχουν δει: Black Rebel Motorcycle Club, Franz Ferdinand, Elbow, Primal Scream, Super Furry Animals, Dandy Warholes, Von Bondies.

Η αποψή μου είναι πως το οτιδήποτε πρέπει να κρίνεται με βάση αυτό που προσπαθεί να πετύχει αυτός που το δημιούργησε και όχι με βάση αυτό που θέλουμε εμείς να δούμε, να ακούσουμε ή να διαβάσουμε... Τι ήθελε λοιπόν να μας πει ο Winterbottom? Προφανώς να μας μιλήσει για το sex. Και ρωτώ όλους εμάς που βιαστήκαμε να την κράξουμε. Τι ακριβώς περιμέναμε να δούμε? Μήπως ένα αφιέρωμα στα αγαπημένα μας συγκροτήματα? Αν ναι, τότε κακώς πήραμε να τη δούμε.
Καταλήγει όμως κάπου? Δε θα τό'λεγα. Ούτε πιστεύω ότι θα σου δώσει κάτι καινούργιο. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν ήταν μέσα στους στόχους της ταινίας. Είναι περισσότερο μία δήλωση προς το χώρο του κινηματογράφου παρά μία ταινία που βλέποντάς την θα αλλάξει κάτι στη ψυχοσύνθεσή ή τη διάθεσή σου. Γιατί το λέω αυτό? Γιατί είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι κρίθηκε ακατάλληλη και λογοκρίθηκε αρκετά αυστηρά τη στιγμή που δε συμβαίνει το ίδιο με τις άπειρες ταινίες βίας. Προφανώς το sex είναι πιο ακατάλληλο απ'ότι η βία! Σ'αυτό τον τομέα λοιπόν η ταινία είπε πολλά. Πάρα πολλά...

Τα ωραία σημεία της ταινίας, πέρα από τη μουσική, είναι οι μεταφορές μεταξύ του τοπίου της Ανταρκτικής και του sex. "Claustrophobia and agoraphobia in the same place - like two people in a bed". Γενικώς αυτές οι αντιπαραθέσεις είναι αρκετά πετυχημένες.

Να τη δω δηλαδή ή όχι? Αν έχετε φάει πρόσφατα και δε γουστάρετε να βλέπετε άλλους να κάνουν sex τότε όχι μη τη δείτε. Διαφορετικά δείτε τη...

Κομπουτεράδες Vs Keyboards! Μία σχέση πάθους...

Σαν πολύ μάγκες δεν την έχετε δει οι κομπουτεράκηδες? Κυρίως εσείς οι gamers... Αφού σκέφτομαι να ξεκινήσω εκστρατεία για τα δικαιώματα των πληκτρολογίων. Ναι, ναι αυτό το πράγμα μπροστά σας με τα πολλά κουμπάκια. Ρωτάτε γιατί?Πρόσεξέ με. Έχουμε και λέμε:

(1) Είναι μ*λ*κ*ς ο Bill Gates και το BSOD (Blue Screen Of Death) το βλέπεις με το καλημέρα. Ποιος την πληρώνει τη νύφη? Το πληκτρολόγιο!

(2) Η ISDN που έχεις για να σερφάρεις (γιατί δε μπορείς να κάνεις και πολλά με 64Κ) είναι πιο αργή και από την Ολυμπιακή. Ποιος την πληρώνει τη νύφη? Το πληκτρολόγιο!

(3) Το φιλαράκι σου ο Μήτσος είναι πιο καμένος από σένα και σε καθαρίζει στο CounterStrike μέχρι να πεις "σαλάμι". Ποιος την πληρώνει τη νύφη? Το πληκτρολόγιο!

(4) Κολλάει η κάρτα γραφικών σου γιατί προσπαθείς ως μάγκας να παίξεις N4SMW (Need 4 Speed Most Wanted) στο φουλ Αύγουστο μήνα. Ποιος την πληρώνει τη νύφη? Το πληκτρολόγιο!

(5) Σε φώναξε η μάνα σου για φαγητό, εσύ δε πεινάς αλλά πρέπει να πας γιατί αλλιώς θα σου βγάλει τη πίστη ("Όλη μέρα μπροστά σε μια οθόνη είσαι! Και θα πάθουν τίποτα τα μάτια σου..." Και πάει λέγοντας.). Ποιος την πληρώνει τη νύφη? Το πληκτρολόγιο!

(6) Είσαι μάγκας... Ποιος την πληρώνει τη νύφη? Το πληκτρολόγιο!

Την επόμενη φορά, μάγκα μου, βάρα την οθόνη αν είσαι μάγκας... Άντε να σε δω!

Μουσική: Να συνεχίσω να την ακούω ή μήπως να τα παρατήσω?

Ναι, στη ζωή περνάμε φάσεις. Πες το εφηβεία, πες το ενηλικίωση, πες το ωρίμανση, πες το όπως θες. Κατά τη διάρκεια αυτών των φάσεων λοιπόν ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά θέματα, απόψεις, ιδέες, τρόπους ζωής. Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν είναι και η μουσική. Εκεί βλέπεις πόσα απίδια αντέχει ο σάκος. Κατά βάση παρατηρεί κανείς τρεις συμπεριφορές. (1) Παλιπαιδισμός: 40 χρονών μαντράχαλοι χτυπιούνται σα τα χταπόδια στη συναυλία των "ΌλαΤαΣπάμε" όπου μέσος όρος ηλικίας είναι 18. Διακατέχονται από υπερβάλλων ζήλο για τη μουσική που γούσταραν πιτσιρικάδες. Μη θέλοντας να Την προδόσουν (την εποχή που όλοι οι κάποτε σκληροπυρηνικοί φίλοι του το γύρισαν στα σκυλο-σουξεδάκια για να βρίσκουν γκομενάκια), ορκίστηκαν αιώνια πίστη στο αληθινό rock. (2) Ξεπούλημα: όλοι οι κάποτε σκληροπυρηνικοί που το γύρισαν στα σκυλο-σουξεδάκια για να βρίσκουν γκομενάκια, αρνούμενοι πεισματικά ότι κάποτε απέφευγαν τις Βισσο-Βανδήδες όπως ο διάολος το λιβάνι, και ότι έκραζαν τους σκυλάδες όπως ο κόκορας το ξημέρωμα. Επίσης αρνούνται το γεγονός ότι κάθε πρωΐ έκαναν τρεις υποκλήσεις μπροστά στην αφίσα του αγαπημένου τους συγκροτήματος φωνάζοντας: "Θεοί! Θεοί! Θεοί!". (3) Some age, others mature: Αυτοί που πλέον ακούνε jazz, δημοτικά ή ρεμπέτικα.

Πριν λοιπόν απαντήσετε στην κρίσιμη ερώτηση: "Να συνεχίσω να ακούω μουσική ή μήπως να τα παρατήσω?" πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει πλέον κάτι αξιόλογο εκεί έξω, ας δούμε τα πράγματα από την αρχή με ηρεμία... Αξίζει να επενδύσουμε συναισθηματικά στη μουσική?

Η τέχνη αντικατοπτρίζει το κλίμα της εκάστοτε εποχής. Αυτό είναι γνωστό. Πως περιμένετε λοιπόν σε μία εποχή που επικρατεί το εποχιακό και το αναλώσιμο να βρεις μουσική που θα αντέξει στο χρόνο; Καλώς ή κακώς, η τέχνη εκφράζεται πιο εύκολα και αβίαστα μέσα από άσχημες συνθήκες (βλ. πόνο, φτώχια, πόλεμο κτλ.). Έτσι και η rock, και το ρεμπέτικο και άλλα... Σήμερα σε επίπεδο βιοτικού επιπέδου είμαστε σε πολύ καλύτερη μοίρα απ' ότι στο παρελθόν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι πια τόσο ευδιάκριτο τι είναι καλό και τι κακό, τι σωστό και τι λάθος. Γι'αυτό έχουμε γεμίσει ντεμπούτα συγκροτημάτων από τους οποίους δε ξανακούμε νέα, ή τουλάχιστον ενδιαφέροντα νέα. Συγκροτήματα που έρχονται και φεύγουν πιο γρήγορα και από τους ντελιβεράδες, σκηνές που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν πιο γρήγορα και από βάρκα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Και να σας πω κάτι? Δε με πειράζει καθόλου... Όπως επίσης θα έπρεπε να μην πειραζει ούτε εσάς. Τι κι αν το Electroclash ήταν μια φούσκα που έσκασε? Το Emerge των Fischerspooner είναι από τα καλύτερα electropop τραγούδια που έχω ακούσει. Τι κι αν πάει καιρός που έχουμε να ακούσουμε νέα από τους Zutons? Η σκηνή του Liverpool έκανε πάλι το καλό. Εμένα αυτά μου αρκούν. Εσάς?

Κι αν όντος η μουσική περνάει κρίση, ποιος φταίει? Η άτιμη η κοινωνία, ή η μουσική βιομηχανία? Ή μήπως λίγο και από τα δύο? Στο χώρο της μουσικής, το τέρας "Μουσική Βιομηχανία" είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Οι συνέπειες γνωστές σε όλους τους μουσικόφιλους. Κι όμως κάτι έχει αρχίσει να φαίνεται στον ορίζοντα. Δισκογραφικές μεγαθήρια την έχουν ακούσει, ενώ παράλληλα όλο και περισσότερες μικρές ανεξάρτητες εταιρίες έρχονται στο προσκήνιο. Μεγάλες αλλαγές στη διάθεση της μουσικής έχει φέρει η τεχνολογία και η εξάπλωση του διαδικτύου. Σύγχρονο μήλο της έριδος μεταξύ των χρηστών διαδικτύου που ανταλλάσσουν "παράνομα" μουσική και των εταιριών είναι η τιμές. Εννοείται ότι ιδέες τύπου: η μουσική είναι αγαθό το οποίο ανήκει σε όλους (και άρα δωρεάν) είναι πολύ ρομαντικές για να είναι αληθινές, οπότε παραμένουν ουτοπικές. Στο κάτω κάτω, ανέκαθεν πληρώνωνταν οι καλλιτέχνες.

Το ομολογώ λοιπόν! Είμαι από αυτούς που έχουν το μικρόβιο του θέλω να το έχω! Πάω λοιπόν κάθε τόσο και τα σκάω, έχοντας μαζέψει περι των 190 αυθεντικών cd. Με ένα μέσο όρο των 18€ ανά cd... Βρείτε το μόνοι σας. Και ρωτάω εγώ? Γιατί να πάω να γίνω κλεπταποδόχος ρε μεγάλε, εγώ που θέλω να το πάρω το γ*μημένο το cd, αν μου έχεις καλές τιμές? Χαζός είμαι να πάρω το αμφιβόλου ποιότητας cd από τη μαύρη αγορά αν μπορώ να πάρω το αυθεντικό με κάτι παραπάνω? Θα έχω και το βιβλιαράκι μου και τα έτσι μου και τα αλλιώς μου... Άσε που, όπως και να έχει το πράμα τα εικοσι-κάτι ευρώ για καινούργιο δισκάκι είναι αδικαιολόγητα.

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε τόσο καλύτερα θα το εκμεταλλευτούμε. Υπάρχει τόση μουσική πλέον που χάνεται κανείς μέσα στους άπειρους τίτλους και ονόματα που ξεπηδούν καθημερινά από κάθε άκρη του πλανήτη. Αυτό είναι καλό, ονομάζεται ποικιλία. Συνεπάγεται όμως ταυτόχρονα με περισσότερο κόπο εκ μέρους μας στην αναζήτηση της μουσικής που επιθυμούμε. Είμαι σίγουρος ότι η μουσική που θέλετε να ακούσετε βρίσκεται κάπου εκεί έξω. Μη το βάζετε κάτω λοιπόν και είμαι σίγουρος ότι θα τη βρείτε. Εγω τη βρήκα!

Κολλημένος με τη... μουσική?

Εν έτη 2006 κάποιοι μίζεροι ακόμα κυνηγούν μάγισσες, αναζητώντας τους νέους Pink Floyd, ή τους νέους Deep Purple, ή δεν ξέρω κι εγώ ποιους άλλους... Κρίμα! Ξέρετε γιατί? Γιατί δεν πρόκειται να πιάσουν καμία μάγισσα... Όπως λέει κι ο παλιόφιλος Bob (Dylan), Things have changed. Και στο κάτω κάτω για αναρωτηθείτε λίγο. Είναι πραγματικά ανάγκη να βγουν καινούργοι Pink Floyd? Ούτε νέος Schubert βγήκε αλλά δεν είδα κανέναν να χτυπιέται και να ωρύεται...

Και ποιος δεν έχει ακούσει κλασικό ροκ? Οι περισσότεροι έφηβοι, της δικής μου γενιάς τουλάχιστον, όλο και είχανε μία κασσέτα με ροκ επιλογές. Λίγο Break on through (Doors), Highway Star (Deep Purple), Money (Pink Floyd), Holiday (Scorpions), κανένα Hotel California (Eagles) και πάει λέγοντας. Και όσοι δεν είχανε τους τις γράφαμε εμείς... οι ροκάδες! Μη *έσω! Κάποιοι την είδαν βαριά μέταλλα, κάποιοι ερωτεύθηκαν την μικρή Ελένη και τους πλήγωσε η κ*ριόλ* και το γύρισαν στο experimental greek pain, κάποιοι την είδαν trendy και το γύρισαν στα beat-ια για να μην μείνουν εκτός των σύγχρονων δρώμενων (!?!), και κάποιοι την είδαν εναλλακτικοί... Οι χειρότεροι ξέρετε ποιοι είναι? Είναι αυτοί που δεν την είδαν καθόλου! Ακούν ακόμα αυτά που άκουγαν και σου λένε για χιλιοστή (τουλάχιστον) φορά: "δεν είναι γ*μ*το το σόλο στο Smoke on the water?", "δεν είναι το Child in Time το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών?", "το Dark Side of The Moon δεν είναι δισκάρα?". Ναι! Το κερατό μου! Ναι, είναι! Όπως και η 5η Συμφωνία του Μπετόβεν και οι 4 Eποχές του Βιβάλντι. Έλεος πια!

Και τους λες εσύ με ΟΛΗ την καλή διάθεση. Άκου κι αυτό ΑΝ θες. Είναι καλΟΥΤΣΙΚΟ. Κι αυτοί σου πετάνε το αποστομοτικό επιχείρημα: "-Γιατί να ακούσω Madrugada (τυχαίο το συγκρότημα, θα μπορούσε να είναι οι Madrugada!)? Είναι τόσο καλοί όσο οι Pink Floyd? Παίζουν τόσο καλή κιθαριά όσο ο Blackmore? Ανεβοκατεβαίνουν τη ταστιέρα 200 φορές το δευτερόπλεπτο όπως ο Malmsteen?". "-Όχι", τους απαντάς εσύ. "-Ε τότε, γιατί να τους ακούσω? Είναι φλώροι και τραγουδούν σαν μαστουρωμένοι.". Και ρωτάω εγώ τώρα... Ποιοι είναι καλύτεροι από τους Pink Floyd? Ποιος παίζει καλύτερη κιθάρα από τον Blackmore? Ποιος ζήτησε να ανεβοκατεβαίνει ο κιθαρίστας ο δόλιος την ταστιέρα 200 φορές το δευτερόλεπτο και ποιος ΔΕΝ είναι μαστουρωμένος?!?

Έχω αναφέρει στο παρελθόν σε συζητήσεις με φίλους και γνωστούς ότι αυτός που κινείται στο χώρο της pop/rock σκηνής (από ψυχεδέλεια του '60 μέχρι τις ανεξάρτητες σκηνές του σήμερα), είτε θα καταλήξει στη jazz, είτε στα δημοτικά και στα ρεμπέτικα. Εκτός φυσικά αν τα παρατείσει, γιατί δεν θα έχουν βγει οι νέοι Pink Floyd... Μέχρι τότε όμως εγώ διαλέγω να ακούσω κάτι καινούργιο μία φορά παρά κάτι παλιό πολλές φορές. Και πείτε μου τώρα εσείς ποιος θα βγει κερδισμένος σε 20 χρόνια? Αυτός που θα έχει ακούσει το Child in Time 10.000 φορές και τίποτα άλλο, ή εγώ που θα έχω ακούσει το Child in Time 500 φορές, και θα είμαι παρόν στο τελευταίο του Morrissey, της Kate Bush, στo ντεμπούτo των Killers, των Bloc Party, των Arctic Monkeys και στα καινούργια των Faithless, των Royksopp και των Thievery Corporation?

Όπως η ζωή, έτσι και η μουσική συνεχίζουν, με ή και χωρίς εμάς...

Οχι ρε! Δε γραφω για το 2005 και 2006...

Οχι ρε! Δε γραφω για το 2005 και το 2006... Μην επιμένετε! Γιατί δε θέλω να μιζεριάσω, ούτε να δώσω υποσχέσεις στον εαυτό μου που δε θα κρατήσω, ούτε να το παίξω οσιομάρτυρας, ούτε να νοσταλγίσω όμορφες, γλυκιές στιγμές και να με πάρουν τα ζουμιά.

Και τι να πω άλλωστε? Ce la vie! Ups & downs... What goes around comes around...

Ένα πράμα μόνο. Carpe Diem!